Fatoş ve Selahattin

 

Kovid oldum. Ne çok ağır ne de çok hafif geçirdim diyebilirim. Instagram’da yeşil oje, latte, başparmakta yüzük, beyzbol şapkası, tayt üstü çorap, kıvrılıp halka şeklinde uyumuş kedi paylaşan çok takipçili kızlardan görmüştüm. Onlar kovid olduklarında evdeki izolasyon süresinde filmler, sezon sezon diziler izlemiş, kitaplar okumuş hatta kitap yazmaya başlamıştı. Bana öyle olmadı. Evet hastalıktan ölüp geberecek noktaya gelmedim ama bir şey okuyacak veya yazacak kadar iyi değildim. Kafam dağınıktı toplayamadım maalesef. Yani yedi günlük inzivadan da yine bir edebi esersiz çıkıyorum sevgili okuyucu. Annem ve babamla birlikte yaşadığım için günümün çok büyük bir kısmını odamda mal mal oturarak geçirdim. Ben onlara hastalık bulaştırmayayım diye kafayı yerken ebeveynimin iğne atsan yere düşmeyecek bir cumartesi günü  kendilerine uygun gördükleri destinasyonlar ise dudak uçuklattı. Babam cenazeye, annem pazara gitti.

 Instagram’da Londra sokaklarını hallaç pamuğuna çevirdim. Çocuk kitabı illüstrasyonlarıyla ilgili o kadar çok şeye baktım ki odamın duvarlarında pantolonlu filler dolaşmaya başladı. Gözlerim ve boynum iflas etmeden telefonu bıraktım.  Uzun uzun pencereden dışarıya baktım. İzleyecek epey mevzu vardı çok şükür. Otelle burun buruna olduğumuz için oradan çok ümitliydim  ama size şu kadarını söyleyeyim; turizmde işler sanıldığı kadar iyi olmayabilir arkadaşlar. Bunu dört gündür boş olan otel odasının kapalı ve tozlu panjurlarına bakarak söylüyorum. Koronamın başında iki gün boyunca odada Araplar vardı, su şişelerini ve ayakkabılarını camın dışına koyan. Hiç de eğlenceli değillerdi ve gittiler. Geçen yaz mesela on gün kadar kalan bir Amerikalı kadın vardı. Kara kuru ve sanırım dertliydi. Sigara ve kahveyle hayatta kalıyor gibiydi. On gün boyunca açık penceresinin önündeki sandalyede oturup  incecik bacaklarını güneşe uzatarak aynı kalın kitaba bakmıştı. Okumuş muydu, bilemem. Geceleri telefonda biriyle ağlayarak kavga eder, “annemden nefret ediyorum, umarım ölür” diye bağırırdı. Onun gibisi bir daha gelmedi.

Neyse , korona izolasyonum sırasında Bosfora Otel beni oyalayacak bir seyir zevki yaşatmadı kısacası. Allahtan martılar vardı. Bir yazı yazayım ve içinde martı geçmesin, mümkün olmayacak galiba. Şöyle yazmışım ilk gün: Karşı çapraz apartmanın çatısında bir martı hep aynı yerde duruyor. Ya öldü ya yumurtladı. Sonra eklemişim. Martı yaşıyor, arada oturuş yönünü değiştiriyor. Nadiren totoyu kaldırıp  bacaklarıyla açma germe hareketi gibi bir şeyler yapıyor. Saatlerce Çamlıca Kulesi  seyretmekten sıkılırsa , dönüyor arkasını kafayı kanatların arasına gömüp uyukluyor.  Anlaşılan o ki yakında ailenin yeni üyeleri yolda. En tizinden viii viiii sesleri bizi bekler. Hayırlısı. Öyle derler ya, hayırlısıyla dünyaya gelsin de gerisi önemli değil. Bunlar dünyaya gelmişler de kabuklarını kırmamışlar henüz. Aaaa aynı ben! Kendimi kabuğu çatlamamış martı yumurtasına benzetmediğim kalmıştı bir tek, o da bugünlere kısmetmiş. Koronada insan hakikaten içe dönüyor kendiyle yüzleşiyor bla bla bla. Örneğin ben korona izolasyonum sırasında bir gece kendimi kalorifer böceğine benzetmişim. Kafka mısın mübarek! Kalorifer böceği olayı şöyle dökülmüş satırlara: Sabahın dördü. Annemler sahura kalktı. Kulağım mutfakta. Sinsi ve şaşkın bir kalorifer böceği gibi pusudayım. El ayak çekilince mutfak bana kalacak. Sıramı sabırla bekliyorum. Etraf sessizleşince fıtı fıtı süzülüyorum mekana. Çay hala sıcak.

Aklım bütün gün bütün gece yavrularının tepesinden inmeyen cefakar  martıdaydı. Adını Fatoş koydum. Bu Fatoş günlerdir her türlü meteorolojik koşulda aç bilaç ne yapıyor nasıl dayanıyor diye kafaya taktım. Anasının evinden getirmedi heralde bu yumurtaları, babası nerde bu sabilerin, öyle gagayı havaya dikip bağırmakla olmuyor bu işler filan diye Fatoş’un hayırsız kocasına söylendim. Kuzenime anlattım. Dedi ki, “ya hep aynı martının oturduğunu nereden biliyorsun?” Ohaaa ben bunu nasıl düşünemedim. Korona beyin yakıyor arkadaşlar net bilgi. Hakikaten de geçen sabah nöbet değişimine bu gözlerle şahit oldum. Bu kimin kocası buuu, bu Fatoş’un kocası. Selahattin is back in town. Hoş geldin Selahattin. Selahattin güzelce yerleşti yavruların üstüne. Bu arada Fatoş,  kanatları poposuna vura vura arkasına bile bakmadan uçtu gitti. Selo geldi oturdu ama Fatoş’un durağanlığı hemen geçmedi  ona. Kafası gözü oynuyor, tepesinden sağından solundan geçenlere, uçanlara, kaçanlara bakıyordu. Muhtemelen içinden şu geçiyordu Selahattin’in : Ulan bir gün evde oturalım dedik, herkesin gezeceği sosyalleşeceği tuttu.

Belki şöyle konuşmalar oldu bazılarıyla:

-Şşşt! Selahattin! Napiyosun olm, gelmiyo musun iskeleye?

-Yok abi siz gidin ben bugün evdeyim çocuklar bende.

 

-Faruk! Faruk! Bağırma lan benim , Selahattin. Napıyonuz oğlum nereye böyle, çok şıksın?

-Yok be abi, her zamanki halimiz. Balık Pazarı’na gidiyoruz. Gel sen de.

-Gelemem oğlum, evdeyim ben bugün. Vapurlara da takılcanız mı lan yoksa?

-Ayıpsın abi, bırakır mıyız? Huaa haaa haaaaa !!! Yengeyi görürsek selamını söyleriz! Huaah haaa aaa aaaa.

-Yavaş lan Faruk. Titredi valla çocuk, erken çatlama olacak  senin yüzünden.

 

-Sengül abla nereye böyle hayırdır?

- A a aaaa! Arka sokakta kadının biri küflenmiş ekmekleri yan apartmanın çatısına atıyor Selahattin. Çok sevdiğimden değil, güvercinleri korkutmaya gidiyorum. Hııaa hıaa hahaha hahaha !

-Sengül abla ama bu nasıl bir gülmektir yaa.

 

O gün gözüm  Selahattin’deydi. Hayat limon verse limonata yapardım belki ama elimde seyredecek bir denyo martıdan başka neyim vardı ki? Ayrıca yeri gelmişken, hayatın limon verdiği herkes aynı şekilde elinde limon sıkacağı vesaire ile hazırolda bekliyor mu olmak zorunda acaba? Üretken, yaratıcı olmadığım ve pozitif vayb yaymadığım anlar için hayattan ve limonlardan özür mü dilemeliyim? Martı Selahattin’e dönecek olursak, yemin ediyorum size, yazıya detay olsun diye uydurmuyorum. En az beş kere kalktı yerinden sonra da zor yerleştirdi totosunu kuyruğunu. Bir işi zorla yapanla gönülden yapan nasıl fark ediyor ben o gün orada gördüm. Düşünsenize , Fatoş’u ben ilk gün ölü sanmıştım ya. Öyle bir konsantrasyon. Öyle bir adanmışlık. Kımıldamıyordu zavallım. Kurtlu Selo  ise hiçbir şey yapmasa oturduğu yerden plastik borunun kenarıyla oynuyordu.

Kuştu böcekti derken geçirdim sayılı günleri. Bu pis hastalığı  pencere kenarında kuş gözlemleyerek geçirmemi nasip eden ilahi güce binlerce şükür. Çok kötülerini gördük duyduk yaşadık maalesef. Kayıplar verdik. Toprağın altına girdiği için vedalaştıklarımız oldu ,içimiz yandı. Dünya üzerinde olup da ayrı düştüklerimizin hasreti de az değil.

Keşke bitse her şey. Bütün dertler. Keşke bütün gün Fatoş’u, Selahattin’i, Selahattin’in her kavgaya karışan serseri arkadaşlarını, yavruların kime daha çok benzediğini filan konuşsak…