Ufukta batan güneşe doğru uzanan bomboş bir yol resmi düşüyor önüme. Güneşin battığını nereden çıkardım belki doğuyordur? Karıştırıyor muyuz bazen? Ya da önümüzdeki resme aklımızdakine göre mi yorum yapıyoruz. O gün sol tarafımızdan kalkmışsak baktığımız bütün resimlerdeki güneşler batık ,yollar çıkmaz mı ? Bitiş ve başlangıç bu kadar yakın mı yani? Bitti, kapandı, geçti, söndü, öldü, kurudu, silindi derken biz... Meğer bir şeyler yeni mi başlıyor? Uzun yıllar, uzun yollar illa ki yeni başlangıçlar için mi sarf ediliyor? Son kullanma tarihi çoktan geçmiş bir duyguyu, yıpratan bir hevesi, saçmasapan bir korkuyu, sebepsiz çekingenliği bitirmek, batırmak, gömmek, üstünü örtmek de çok çok emek gerektirmiyor mu?
"Yeniden başlamak lazım" diyor ya Şebnem Ferah. Bangır bangır gürül gürül. Bitirmek de bitirebilmek de en az onun kadar sağlam bir şarkıyı hak etmiyor mu?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder