Turşu

 Kilitliyim. Bi salın beni. Açayım açılayım. Müsaade edin de anahtarı bulayım. Hiç de arar bir halim yok ya. Kimse o yüzden anlamıyor neyi bulamadığımı. Bulamıyorum oysa. Bir amaç bir mana. Duruyorum. Uyuyorum gün ortasında. Uyumasam da giriyorum örtünün altına. Salondaki televizyonun sesini duyuyorum yattığım yerden. Kadın kocasının kolunu ısırmış. Kanal değişiyor. Öbür programda gözü yaşlı bir adam. Karısı kaçarken altınları ve turşuları da almış. Uyuyordum diyor. Ben hala yatıyorum. "Ulan hadi yazmıyorsun, çizmiyorsun, okumuyorsun da doğru dürüst. Tembel teneke. Adam gibi temizlik yap bari" diyorum kendime. Toz içinde her yer. Mikrodalganın olduğu dolabı cifle. Çaydanlıkları parlat. Aynanın önündeki rafı sil. İçimden gelmiyor kolum kalkmıyor. Kolunun altında turşu bidonuyla kar kış demeden gece gece evden kaçan kadının enerjisine imreniyorum. 

Kar durmuştu yine başladı. Ne güzel yağıyor. İlham al. Al Ebru al. Ne güzel ilham. Ebru ilham al... Yok olmuyor.