Hayal

Havai fişeklerin olmadığı bir dünya hayal ediyorum

Yıldızların kaymadığı

Atılan son üçlüğün basket olmadığı

Mucizesiz

Öyle... Düz bir dünya

Düzlüğü ve basitliği ile baş döndüren

Başını sonunu dert etmeyeceğim 

kafaya takmayacağım 

Döne döne bir daha yaşayacağım 

basit bir dünya...

Karga Şiirimsisi

KARGA

Ağzında sigarasıyla bir karga 

Karşımdaki kilim desenli apartmanın 

Balkonlarından birine

Çirkin plastik bir masaya kondu 

Masa tek değildi 

Aynı nohut renginden 

İki de sandalyesi vardı 

Ve sandalyelerden birinin üzerinde 

Sarı bir market poşetinin içinde 

Bir kavun duruyordu 

Çamaşır ipindeki  erkek donunun

Beyhude çırpınışlarıysa

Acıklı ve anlaşılmaz bir film sahnesi gibi 

Yürek burkuyordu

Karga fazla durmadı gitti 

Havalanırken de masanın üzerindeki 

Metal küllüğü  düşürdü 

Çekirdek kabuğu ve izmarit saçıldı her yere

Balkonu zaten bok götürüyordu 

Değişen bir şey olmadı 

Kavun poşeti bir tur hışırdadı

İpteki don biraz daha sallandı...

İskele Şiirimsisi

İSKELE 

Sarmaşıklı kahvede bir kadın görmüşler 

Saçları dağınık, gözü yaşlıymış

Yanılıp ben sanmışlar.

Olabilir , kızmıyorum.

Halbuki ben 

Vapur sesi gelmesin diye 

pencereleri açmadan 

Evde aç susuz oturuyorum 

Küsüm sokaklara , adımımı atmıyorum 

Hele o malum iskeleye...

Uzaktan bile bakmıyorum

Kaliteli

 

Kırk katır mı kırk satır mı diye sordu o ses.

Kırk kör katırın çektiği bir arabayla, nerede olduğu kimin kurup kimin kaldırdığı muamma bir akıl pazarına götürülmek mi olsun cezan?

Yoksa anlamını bilmediğin kelimelerle kırk satırlık bir mektup yazmak mı istersin, okumayacağını bile bile kendine?

Kırk katırı kırk satırla hecelerine ayırıp bol soğanlı dürüm yapmak, ucuz sigara ve çakma şiir kokan kağıtlara sarıp üç kuruşa satmak istiyorum diyorum.

Ses diyor ki, senin kadar kaliteli deli buralarda az gördüm. Gecelerine zam, gündüzlerine son. Otur! Sıfır!

Vatan Millet Samatya

 

Seray Şahiner sevdamız yeni değil. Kul, Hepyek, Antabus… Ülker Abla… Yeni kitabını dört gözle bekledik, çıkar çıkmaz aldık, okuduk. Vatan Millet Samatya okuyan herkeste kalıcı etkiler bırakacağını tahmin ettiğim bir roman. Benim kişisel tarihimde bastığı pek çok tuş, üzerindeki tozu üflediği eski sayfalar oldu.
Romanda sık sık geçen Ufi, örneğin, gördüğüm ilk çok katlı mağaza ve tecrübe ettiğim ilk yürüyen merdivendi. İnci’nin mahalle arası güzellik yarışmasında giymesi için sarı fırfırlı elbisesinin alındığı Ufi’ye  annem kardeşim veya benim için çok gitmişliğimiz var.
Bayramlık bakmak için yolunu tuttuğumuz bir diğer adres de Yeraltı Çarşısı içindeki Gökgün Bebe’ydi. Özellikle erkek kardeşime aldığımız açık mavi süet, üzeri minik minik delikli ayakkabılar çok net bir şekilde gözümün önüne geliyor . Babamın işe giderken değil de, bayramda seyranda giyeceği yakalı tişörtlerini de yine Yeraltı Çarşısı’nda yanlış hatırlamıyorsam Efor diye bir erkek giyim mağazasından alırdık.
Giyim kuşam alışverişlerinde neden o mıntıkadaymışsınız ki diye merak edilebilir, zira evimiz alakasız bir semtteydi. Fakat babamın kırk yılı aşan esnaflık hayatının tamamı Aksaray’da ve bunun yaklaşık son yirmi senesi bizim Çukurpazar dediğimiz, Seray Hanım’ın kitabında içinde PTT olan Aksaray Tavukçular Çarşısı olarak bahsettiği yerde geçti.  
Ben çocukken pazarcılar, manavlar, balıkçılar gazeteden yapılmış kesekağıtlarına koyarlardı sattıkları ürünleri ve benim babam Aksaray’daki dükkanında senelerce İnci’nin komşusu Vasfiye Hala’nın yaptıkları gibi, gazeteden yapılmış kesekağıtları sattı. Kimlere nerelerde yaptırıyordu o kesekağıtlarını o kadarını çıkaramıyorum şimdi ama bana gazete verirseniz size kesekağıdı yapabilirim.  
İlk göz doktorum Vatan Hastanesi’ndeydi. Annem mide ameliyatı olup bir hafta kadar Vatan Hastanesi’nde kaldığında ben sekiz yaşlarındaydım. Vatan Millet Samatya’nın ana karakterlerinden İnci’nin kolunda serumla kendine geldiği yer de bu hastane. Karısı hastanede yatarken iki çocuğunu eylemek için yine Aksaray’ın yolunu tutan babamın bir pazar günü kardeşimi ve beni götürdüğü yer de tabi ki İncilerin evinden dönmedolap ışıklarını izleyebildikleri Vatan Caddesi üzerindeki lunaparktı.

🖤
Seray Şahiner benim idolüm. Onun gibi yazabilmeyi ve yazdıklarımı binlerce kişiye okutabilmeyi çok isterdim. Konuk olduğu  bir programda kendisinin yayınlanan ilk öykülerinden  birinde Cemil Kavukçu’nun onayının olmasından bahsetmesi insanlık için küçük benim için büyülü bir detay, zira benim de www.edebiyathaber sitesinde yayınlanan Muz isimli ilk öyküm de Cemil Kavukçu’nun değerlendirmesinden geçmişti.
Seray ile benzeştiğimiz bir başka konu da ütü masasında yazmamız. Bu ortak noktamızdan ütü masasının da Seray Şahiner’in de tabi ki haberi yok.

Vatan Millet Samatya bitirdiğim halde ayrılamadığım bir kitap oldu. Melek’in , İnci’nin ve okurken içimizden geçen nice hayatların üzerime düşürdüğü hüzünlü gölgeyi bir müddet daha taşıyacağım sanırım. “Hüzünlü bir mizah, mizahlı bir hüzün.”  Bu tarif bana ait değil, ama Seray Şahiner’in yazdığı herşeyde bu var. Tıpkı gözlerinde, saçlarında, yüzündeki o dünya güzeli beninde olduğu gibi.

Adet olduğu üzere Vatan Millet Samatya’dan altını çizdiğim cümlelerle bitireyim:

“Allahım beni öldür ki sana inanayım.”

“Hayat zor derler bir de… Asıl ölmek çok zahmetli. Yeminle üşendiğimden yaşıyorum.”

“Balkonda portakalı yerken anneme diyorum ki, “Biliyor musun? Nevin Teyze’nin kocası üveymiş.” Annem yapış yapış olmuş ellerimi  portakal kabuğunun içiyle silerken cevap veriyor: “Bütün kocalar üveydir.””

Poşet

 

Beşiktaş çarşıda büyük kartal heykeline bakan dönercilerden birinde oturmuş karnımı doyuruyorum. Evde domates çorbası var, kıymalı bamya var, hesabını kitabını bilen makul ve mantıklı bir kadın gibi davranmaktansa yan masamdaki son iki dersi beden eğitimi olan şu ter kokulu ve gürültücü liseliler gibi iştahla tıkıyorum patates kızartmalarını ağzıma. Terziye paça boyunu yapsın diye bıraktığım pantolon çoktan hazır olmuştur. Bu yağmurda ıslatmadan ve fazlaca buruşturmadan pantolonu eve götürebileyim diye hazırlıklıyım, kaliteli kalın naylondan büyükçe bir poşetim var. “Simge Havlu Pazarı Bursa” yazan turuncu renkli sağlam güzel bir poşet. Aylar önce Mediha Yengeler anneme geçmiş olsuna geldiklerinde havlu ve kestane şekerlerini getirdikleri poşet bu. Havlular, dolapların içinde gün yüzü görmeden bekleşen onlarcasını yanında yerini alırken kimsede heyecan yaratmamış, kestane şekerleri de umulduğu kadar lezzetli çıkmamıştı. Ama annem bu büyük kalın naylon poşeti pek bir önemsemiş, katlayıp iyi bir yere kaldırmamı istemişti. Böyle kaliteli naylon çantaları muhafaza ettiğimiz o iyi yer holdeki şifonyerdi. En alt çekmecesinde iki üç adetle başlayan zararsız birikim zamanla şifonyerin tamamını istila edecek aymazlığa ulaşmıştı. Gel gör ki annemin hiç birinden ayrılası yok.

Liselilerin boşalttığı masayı elinde ne renk olduğu anlaşılmayan bir bezle silen garson boş ayran bardağını önümden alırken bir yandan da kartal heykelinin önünde selfie çeken kız grubunu izliyordu. Yağmurun şiddeti iyice azalınca dönerciden çıktım, terziye gittim. Anneme Mahmutpaşa’dan üç yüz liraya aldığım lastikli belli ev pantolonunun paça tadilatına yüz elli lira verdim. Aslına bakarsan, pantolon iki latte, terzi masrafı bir latte parası. Ya da hepsi toplam yarım kilo kıyma.

Evde domates çorbası ve bamya yiyen anneme terziye yüz lira verdiğimi söyleyince “vay be” dedi. Pantolonu çıkarıp astım. Simge Havlu Pazarı poşetimizi özenle kurulayıp katladıktan sonra şifonyerin çekmecelerinden birine sokuşturdum.

Devir ekonomi devri, evet…

Uykusuz Uykucu

Gün geçer akşam olur 

Karanlık parça parça düşer önüne ardına 

Soğuk ve nemli bir siyahlığın altında 

Sabahı beklerken 

Rahatsız, katır kutur bir uyku 

Oturur göz kapaklarına.

Rüyanda kendini 

Başka bir yerde 

Başka bir zamanda 

Ağrısız, tasasız, ılık ve yumuşak 

Bambaşka bir uykunun 

Şifalı koynunda görürsün.

Gece geçer sabah olur 

Aydınlık parça parça düşer 

Yüzüne gözüne sağına soluna.

Varlığından haberinin olmadığı

Bir yerlere duyduğun

Derin, iç kavuran bir özlemle 

Güne başlarsın. Yine.

"Rüya gördün mü?" der birisi.

Hatırlamazsın.