Bembeyaz pantolonumla bileğime kadar gelen çamurlu bir suya adım attım. Ayağımı geri çeksem de yürümeye devam etsem de sonuç değişmeyecek. Canım o kadar sıkkın ki gideceğim yere er ya da geç varacağımdan bile emin değilim artık, çünkü tüm hevesim kaçtı. Kabahat yola beyaz pantolonla çıkmaktı belki. Önüme çamur çıkacağı belliydi. Herkese çıkar, her yolda çıkar. Belli olmayansa çamurun derinliği. Biz saf insanlar diyoruz ki "bir çamur ne kadar çamur olabilir". Sanıyoruz ki çamurluğun bir sınırı var. Oysa çamurda ne ölçü var ne vicdan. O, en iyi bildiği işi en iyi şekilde yapıyor. Onun işi sadece kucağına düşen beyaz pantolonluların yaşam enerjisini kirletmek değil. İnsanları beyazdan hepten soğutmak. Eline beyaz pantolon alanı aklından şüphe ettirmek. Hatta ve hatta beyaz giyenleri birbirine düşürmek. Ulan çamur! Hep mi karalar giyelim, hep mi karalar bağlayalım. Beyaz bayrak sallayıp sana teslim mi olalım?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder