Yokluklarda çok düşünce biriktirdim. Keşke hepsini aynı yere gelişigüzel atmasaymışım. Küçüğü, büyüğü, sağlamı, çürüğü, işe yarayanı, içimi kurutanı birbirine karışmış. Bir şeyler yokken onlar çokmuş. Ne okuyarak ne yazarak doldurulmayan boşluklar, tamamlanmayan yokluklar dürtmüş, kalkmışım. Evden ekmek almaya diye çıkıp çayı ocakta bırakmışım. Başım ağrıyana boğazım kuruyana kadar yürümüşüm Cihangir'in nefes kesen yokuşlarında. Pahalı bir kahve içmişim olmayacak bir yerde, üstelik kediler rahat bırakmamış. Beyoğlu'nda tavuklu pilav yemiş, "sanat iyi gelir" deyip bir müzeye girmişim. Kalabalık asabımı bozmuş, pantolonum belimi sıkmış, oracıkta bir otele gidip horul horul uyuyasım gelmiş. Avareyim diye sokaklardayım diye şeyimin şeyime denk olduğunu düşünüyormuş insanlar. Benim "ÇOK" olduğumu sanıyorlarmış. Oysa benim ne gülmeye ne söylemeye halim "YOK"muş.
